Kuzey Iraklı Kürt politikacılarının ciddî bir tedirginlik ve endîşeye kapılmaya başladıkları, bilhassa bir önceki yazımızda bahse konu ettiğimiz Mesrur Barzani'nin yazısında açıkça görülmektedir. Haksız da sayılmazlar hani; zîra, vazıyet gerçekten ciddiyet kesbediyor. Açıkçası, bu gidişâtın bir adım ilerisi korku ve panik ortamı olabilir; tabiatiyle  Kuzey Iraklı Kürtler için.

 

Artık gizlenemez hâle gelen ve dışa vurulmak zorunda kalınan bu tedirginlik ve endîşeler, "Büyük Kürdistan" hayâlinin kuvveden fiile çıkmasına giden yolun artık selâmetle açılmış olduğuna iyice kaanî oldukları bir dönemde, birdenbire, bir trajedi ile noktalanabilecek beklenmedik bir çöküş ihtimâlinin belirmiş olmasından mütevellid, gayet vâzıhan anlaşılabilir bir şey.

 

Bundan çok değil dört ay evvel Yeniçağ'da yazdığım "Ortadoğu'nun En Uzun İki Senesi ve Türkler ve Kürtler" başlıklı yazımın [21.08.2006] son paragrafında "Kürtlerin istiklâl dâvâlarını anlamak zor değil; ama çok riskli, aşırı derecede riskli bir strateji tâkip ediyorlar" dedikten sonra şöyle devam etmiştim: "Her şeylerinin Amerika'ya ipotek edildiği bu stratejilerinin bir B Planı yok; Amerika kazanırsa, ne âlâ; ya kaybederse? Amerika, büyük bir ülke ve büyük bir devlet,  hattâ en büyük; kaybederse küresel dünya hâkimiyetini kaybedecek, ama yine şöyle ya da böyle büyük bir ülke ve büyük bir devlet olarak, belki de çok uzun bir süre, ayakta kalacaktır; ama Kürtlerin öyle bir şansı yok: Onların, herşeyleriyle Amerika'ya bağlı ve bağımlı olan alternatifsiz, yedeksiz stratejileri, "hep-hiç" esası üzerine müesses bulunuyor."  Yazımın son cümlesi de şöyle idi: "Kürtler, çok, ama çok tehlikeli bir kumar, bir tür Rus Ruleti oynuyorlar."

 

İşte şimdi ortaya çıkan ve panik havasına yol açan gelişme, işbu Rus Ruleti'nin, onunla oynayan Kürtlerin beyninde patlaması ihtimâlinin belirmiş olmasıdır. Mesrur Barzani, Amerikan kamuyouna seslenerek kendi hükûmetlerine baskı yapmalarını sağlamaya çalışıyor ki, bu, diplomatik yolların kapandığını veya kapanır olmaya yüz tuttuğunu göstermekte olsa gerektir. Bu, iyi bir şey. Kullandığı dil ise, metbû-u mufahham efendisine "söz"ü, "ahde vefâ"yı hâtırlatmaya çalışan çâresiz bir tâbi'nin dili. Bu da boş bir şey – tabiatiyle yine iyi bir şey de. Boş bir şey; çünkü, her Allahın günü ülkelerine gelen tabut sayısının arttığını gören Amerikan kamuoyunun Kürd'ün salya sümük göz yaşlarına bakacak hâli kalabilemez. Ve kezâlik yine boş bir şey; çünkü, böyle şeylerin milletlerarası politikada bir kıymeti harbiyesi görülmüş şey değildir. Söz dediğiniz de nedir ki? Hobbes'un belirtmiş olduğu gibi, "kılıcın zoru olmadığı takdirde ahidler sâdece sözlerden – yâni 'boş lâkırdı' demek istiyor - ibâret kalır". Aslolan, Hegel'in dediği gibi, "her devletin en yüksek kaanununun, kendi menfâati olduğu"dur.

 

***

 

Amerika, Bölge'de, 2003 yılında, askerî gücüne dayanarak kolaylıkla te'sis edebileceğinden şüphe duymadığı kat'î hâkimiyet ümitlerini kaybetmeye artık bugün büyülk ölçüde başlamış bulunuyor ve bu durumda da önüne iki seçenekten başka tercîh imkânı çıkmıyor: Daha büyük askerî güçle yüklenerek sonuna kadar zorlamak veya bu bâdireyi en az zararla telâfi' etmek için müsâit bir şekilde çekilmek. Hem Amerikan kamuoyunun desteğinin sürekli azalışı ve hem de mâlî külfetin ve askerî zâyiatların git-gide artış göstermesi birinci şıkkın tercîh edilebilir olmaktan çıkmaya başladığını gösteriyor. Bu vazıyette, Real Politik gereği, mecbûrî istikamet ikincisi olmaktadır: Bir bozguna yol açmadan ve geride menfaatlerini mümkün mertebe korumaya elverişli bir vasat teşekkül ettirerek Bölge'den usûlü dâiresinde çekilmek. Böyle bir ahvâl ve şerâit tahtında, kimin umurunda olur, ona, şuna, buna ve Kürd'e verilen söz?

 

***

 

Amerika'nın ve Kuzey Iraklı Kürtlerin vazıyeti, şu safhada, cidden iyi görünmüyor; ne var ki, onlar için kötü olan Türkiye ve diğer Bölge devletleri ve umum insanlık için iyi demek olacağına binâen, buradan – lâyıkı veçhiyle değerlendirilebilmesi durumunda – hayırhah netîceler hâsıl etmek için müsâit bir vasatın doğma ümîdi de beliriyor demektir.